فکر میکنم یکی از معضلات مهم زندگی من اینه که سنم با قیافه ام و رفتارم اصلا نزدیکی و تطابق نداره ، امسال تصمیم دارم روی این موضوع کار کنم، من سن الانم رو دوست دارم و دلم میخواد رفتارم و اخلاقم به سنم بخوره، حتی قیافه ام، حتی لباس پوشیدنم... دلم نمیخواد صد تا قسم بخورم تا باور کنن چند سالمه...
دارم در همین راستا مطالعه میکنم، چرا رفتارهای کودکانه و ... دارم...؟!
اگر به نتیجه ای رسیدم اینجا بهتون میگم...
شما هم اگر تجربه ای دارید، بهم بگید...
سی سالم بود سر یک جلسه تراپیم بودم، دکتر یهو گفت این کیف که رو میزه مال کیه؟ با تعجب گفتم خب معلومه مال منه جز من کسی اینجا نیست، گفت اگه این کیفو بیرون ببینی فک میکنی مال یه دختر چند سالس؟ یکم نگاش کردم خجالت کشیدم، گفت راحت بگو، گفتم ۱۲ ساله!!!
گفت تو چند سالته گفتم ۳۰
خلاصه تهش رسیدیم به اینکه چون بچگی نکردم چون نوجوونی نکردم تو اون سالها موندم
شاید باورت نشه دو جلسه تمام داشت منو قانع میکرد بچگیتو ول کن مال گذشتس نمیتونی ده سالگیتو تو سی سالگیت زندگی کنی اما من گریه میکردم که من اونو میخام نمیتونم رهاش کنم
تهش بهم گفت قرار نیست رهاش کنی درون توعه با توعه اما اگه سن الانتو زندگی نکنی اینم از دست میدی و چهل سالگی دنبال سی سالگیتی، قانع شدم و تغییر کردم
اون اوایل از اینکه بهم می گفتن بچه گانه رفتار می کنی الکی ذوق می کنی الکی خوشحالی صدات به سن ات نمی خوره و اینا اذیت می شدم ولی الان اصلا برام مهم نیست
چون تصمیم گرفتم با قلبم زندگی کنم نه با منطق(≧▽≦)
اینکه تلاش کنی خودت رو تغییر بدی و بهتر باشی،
از کدوم حالت بهتر باشی؟؟
از کدوم وضعیت؟
وضعیتی که باب میل دیگران باشه و خوشایند اونها؟
یا وضعیتی که باب میل خودت هست و خودتی و خودت؟
دقیقا
غم انگیزه سالهاییو که زندگی نکردیم بخوایم رها کنیم اما مجبوریم اگه رها نکنیم نمیتونیم ازین جا به بعد زندگی قشنگی داشته باشیم
قربانت🩷
تلاش نکن.
همونی باش که هستی.